Pliszczyn (zobacz na mapie).
Pierwsze wzmianki o tej miejscowości znajdują
się w dokumencie autorstwa Jana Długosza
Liber beneficiorum, pochodzącym z II poł. XV wieku.
Dobra pliszczyńskie powstały w poł. XVI w. Resztki fosy obronnej, otaczającej obecne zabudowania klasztorne pozwalają przypuszczać, że jest to teren pierwotnego folwarku rycerskiego, pełniącego funkcje obronne. Pliszczyn należał początkowo do Jana Zebrzydowskiego, miecznika koronnego i starosty lanckorońskiego, później zaś kolejno do Lubienieckich, Czartoryskich i Podhorodyńskich. W 1854 r. właścicielem Pliszczyna został Antoni Boduszyński, potem jego synowie Mieczysław i Stanisław. |
||
Córka Stanisława Boduszyńskiego, Róża, w 1905 r, wyszła za mąż za Jana Kołaczkowskiego, otrzymując jako wiano dobra pliszczyńskie. Panstwo Kołaczkowscy do Pliszczyna przybyli w 1920 r. i od razu przystąpili do restauracji dworu. Ciężka praca przyczyniła się do przedwczesnej śmierci Jana i Róża Kołaczkowska została sama z pięciorgiem dzieci. |
||
Po śmierci męża p. Róża nie załamała się i dzielnie zarządzała majątkiem. Dziedziczka osobiście interesowała się losem mieszkańców Pliszczyna. Dwór zawsze stanowił centrum życia kulturalnego i społecznego. W latach trzydziestych sprzedała część majątku aby wesprzeć budowę nowej szkoły. W 1957 r. postanowiła odsprzedać swój majątek Zgromadzeniu Księży Najśw. Serca Jezusowego, którzy zobowiązali się otworzyć tutaj kaplicę i rozpocząć starania o budowę nowego kościoła. We wsześniu 1977 r. klasztor i otaczający go ogród zostały wpisane do rejestru zabytków województwa lubelskiego. |
||
W 1981 r. została utworzona w Pliszczynie parafia, a 18 października 1998 r. oddano do użytku wiernych nowy kościół. |