Polska prowincja

Jego dzieciństwo i lata szkolne są jednak ściśle związane z Wielkopolską i Koninem, gdzie jego ojciec pracował w cukrowni "Gosławice". Tam też ukończył gimnazjum z doskonałymi wynikami mimo, że jak sam później opowiadał, za bardzo się do nauki nie przykładał - sama mu jakoś wchodziła do głowy. Świetny był zwłaszcza z matematyki. Po maturze wyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki. Podczas studiów odbył wakacyjny staż w fabryce Renault pod Paryżem.

Po odbyciu służby wojskowej w latach 1929-1931 Mieczysław Bekker rozpoczął pracę w Wojskowym Instytucie Badań Inżynierii, a po jego reorganizacji - w Dowództwie Wojsk Pancernych. Tam, mając do dyspozycji wojskowe środki rozwijał prace nad teorią poruszania się pojazdów poza drogą, na terenach piaszczystych i grząskich.

Wybuch wojny przerwał te badania. Mieczysław Bekker walczył na froncie podczas kampanii wrześniowej, a następnie przedostał się do Rumunii. Po półrocznym internowaniu udało mu się wyjechać do Francji, gdzie dostał pracę w Wydziale Czołgów Ministerstwa Uzbrojenia w Paryżu. Długo tam jednak nie popracował. Władze Kanady złożyły mu ofertę pracy w ottawskim Biurze Badań Broni Pancernej, którą przyjął. Trzy lata później, by mieć dostęp do wojskowych laboratoriów wstąpił do armii kanadyjskiej, gdzie dosłużył się stopnia podpułkownika.

W 1955 roku koncern General Motors zaproponował mu posadę dyrektora Instytutu Badań w Santa Barbara. Pracę w Kalifonii polski inżynier łączył z wykładami na Wydziale Mechaniki Uniwersytetu Michigan, gdzie wkrótce został profesorem. Jego specjalizacją była teoria współpracy koła lub gąsienicy z grząskim podłożem. Po latach ta teoria stała się fundamentem nowej dziedziny wiedzy - terramechaniki.

Na początku lat 60-tych NASA ogłosiła konkurs na budowę Lunar Roving Vehicle - lekkiego pojazdu, który ułatwiłby astronautom poruszanie się po powierzchni Srebrnego Globu. Konkurs wygrał projekt opracowany wspólnie przez koncerny Boeing i General Motors. Autorem całości rozwiazań technicznych i głównym inżynierem projektu był polski naukowiec.

Pierwsza misja, w której użyto LRV, to Apollo 15 (astronauci Dawid R. Scott, James B. Irvin i Alfred M. Worden). 30 lipca 1971 roku, gdy moduł księżycowy wylądował, LRV został rozłożony z pozycji transportowej do marszowej. Podczas 3 jazd astronauci przebyli pojazdem 27,9 km ze średnią prędkością 9,2 km/h i maksymalną 14 km. Zasadą było, aby na wypadek awarii pojazdu, nie oddalać się od lądownika na odległość większą niż można pokonać pieszo w skafandrach.