Polska prowincja

Urodził się 10 lutego 1907 w Hołubiu w powiecie hrubieszowskim. Dzisiaj ta miejscowość nazywa się Gołębie i leży w Gminie Dołhobyczów. Zmarł 18 maja 2004 w Konstancinie-Jeziornie. Swieżawski pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej. Swieżawscy pochodzili z miejscowości Swieżowy koło Rypina w dawnej ziemi dobrzyńskiej; pieczętowali się herbem Paprzyca. Lata I wojny światowej Stefan spędził z rodziną w Wiedniu i w Galicji. W latach 1925 - 1932 studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, w sekcji historyczno-filozoficznej Wydziału Filozoficznego. Był tam uczniem profesorów Kazimierza Twardowskiego, Kazimierza Ajdukiewicza i Jana Ptaśnika. W roku 1929 - świeżo po absolutorium - wyjechał na dalsze studia do Paryża. Na Uniwersytecie Jana Kazimierza został asystentem prof. Ajdukiewicza i doktoryzował się w 1932 roku. Jego zainteresowania naukowe skupiły się na filozofii europejskiej XIV-XVI w. i historii filozofii. Od 1934 roku aż do wybuchu II wojny światowej pracował jako starszy asystent w Katedrze Filozofii UJK u profesora Ajdukiewicza. W czasie II wojny światowej działał w Armii Krajowej. W czerwcu 1944 roku przyjęto jego pracę habilitacyjną na tajnym uniwersytecie w Warszawie, a oficjalnie uznano habilitację w 1946 roku na Uniwersytecie Poznańskim - został doktorem habilitowanym (w wieku 39 lat). W latach 1945 - 1964 mieszkał w Krakowie, a od jesieni 1946 roku rozpoczął wykłady w KUL. Oprócz KUL-u wykładał również na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, zapraszany był także na uczelnie zagraniczne: Sorbonę, Collège de France i uniwersytety we Włoszech. Był współpracownikiem Étienne Gilsona i Jacques'a Maritaina, przedstawicieli tomizmu egzystencjalnego. W latach 1957 - 1963 zatrudniony był również w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie był organizatorem zespołowych badań źródłowych nad filozofią polską XV wieku. Od 1965 roku mieszkał w Warszawie. W 1976 roku przeszedł na emeryturę, kończąc 30-letnią pracę na KUL (dojeżdżał przez cały czas do Lublina, 18 lat z Krakowa i 12 lat z Warszawy).

W życiu prywatnym silnie związany ze środowiskami katolickimi skupionymi wokół Tygodnika Powszechnego i Znaku; jako jedyny świecki obserwator z krajów Europy Wschodniej brał udział w obradach II Soboru Watykańskiego, był również przyjacielem Jana Pawła II. Swieżawskiego interesowała przede wszystkim problematyka XIII-wiecznej myśli metafizycznej i antropologicznej, w szczególności zaś prace św. Tomasza. W latach 1974-1990 pisał swoje ośmiotomowe opus magnum: Dzieje filozofii europejskiej w XV wieku.Był aktywnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i współzałożycielem Ośrodka Badań nad Filozofią Średniowieczną w PAN-ie.

W 1997 roku w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej odznaczony został przez prezydenta Orderem Orła Białego.

W roku 2001 przyznano mu Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej za książkę Dzieje europejskiej filozofii klasycznej. Otrzymał też tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1989 r.).

1974 rok. Stefan Swieżawski bierze udział w kongresie filozoficznym w Rzymie i Neapolu. W drodze z jednego miasta do drugiego, uczestnicy zatrzymują się na uroczyste nabożeństwo w miejscowości Fossa Nova, gdzie zmarł święty Tomasz z Akwinu. "Pamiętam, że w olbrzymiej bazylice Mszę świętą koncelebrowała chyba setka księży, a przewodniczył im kardynał Karol Wojtyła - mówi obecny tam wówczas Stefan Wilkanowicz w rozmowie-rzece